Sâffât Suresi

Mekke’de risâletin 10-11. yılları arasında indirilmiş olması muhtemel olan, 182 âyetten oluşan, adını ilk âyette geçen “sıra sıra dizilenler” anlamındaki الصَّآفَّات es-sâffât kelimesinden alan Sâffât sûresi inişe göre 66, resmî sıralamada ise 37. sûredir.

Sâffât sûresi, resmî sıralamada öncesindeki Yâsîn sûresiyle yakın konu birlikteliğine sahiptir. Bu bağlamda her iki sûrenin de yeminlerle başlaması, öldükten sonra mahşer diriltilmesini inkar edenlerin durumu (Yâsîn 77-78; Sâffât 16-18), mahşer için büyük gürültünün yaşanması (Yâsîn 53; Sâffât 19), azgınların cehenneme atılmaları (Yâsîn 59-64; Sâffât 22-24) gibi konuları örnek olarak verebiliriz.

Sâffât sûresi, çeşitli sıfatlara yeminle başlamakta, Yüce Allah’ın kudretine, cinlerin bilgi çalma girişimlerinin engellenmesine ve sonuçlarına dair bilgilerle devam etmektedir. 11. âyetten itibaren, müşriklerin duyarsızlığı, alaycılıkları, öldükten sonra diriltilmeye inanmayanlara yönelik kınayıcı ifadeler yer almakta, bu arada mahşerde insanların birbirilerini suçlayacakları, ancak azapta ortak olmaları noktasında sonucun değişmeyeceği haber verilmektedir.

40. âyetten itibaren, Yüce Allah’ın has kullarının mahşerdeki ödüller içindeki durumu gündeme getirilmekte, bu arada azgın kişilerin cehennemdeki yeriyle ilgili göndermeler yapılmaktadır. 75. âyetten itibaren, sırasıyla Hz. Nûh, Hz. İbrâhim, Hz. Mûsâ, Hz. Hârûn, Hz. İlyâs, Hz. Lût, Hz. Yûnus peygamberlerin kıssaları belli ölçülerde ve boyutlarda dile getirilmektedir.

149. âyetten itibaren, Mekkeli müşriklerin Yüce Allah’a çocuk isnadı bağlamında bunun korkunç bir yalan olduğu üzerinde durulmakta, ardından Yüce Allah ile cinler arasında senep bağı kurma algıları ve kabulleri şiddetle reddedilmekte, Yüce Allah’ın bu tür yakıştırmalaradan münezzeh ve yüce olduğu özellikle vurgulanmaktadır. Bununla birlikte bu iddia sahipleri ve tapındıkları varlıkların cehenneme atılacakları haber verilmektedir.

167. âyetten itibaren, Yüce Allah’ın peygamberlerine yardım etme uygulaması, onların mutlaka galip gelecekleri, dolayısıyla müşriklerin cezalandırılmasıyla ilgili aceleye gerek olmadığı, çünkü kendilerine belli bir süre yaşamaları için süre verildiği beyan edilmektedir.

180-182. âyetlerde ise şu bilgi yer almaktadır: “Senin izzet sahibi Rabbin, onların isnat etmekte oldukları vasıflardan yücedir, münezzehtir. Gönderilen bütün peygamberlere selam olsun! Âlemlerin Rabbi olan Allah’a da hamd olsun!”

Yüce Allah, sûrenin 133-138. âyetlerinde Hz. Lût’u ve kavminin feci akıbetiyle onlardan ders alınmamasını dile getirmektedir.

a) Hz. Lût’un Kıssası -I-

Yüce Allah, sûrenin 133-135. âyetlerinde Hz. Lût’un da peygamberlerden birisi olduğunu beyan etmekte, tebliği sonrasında helaki hak eden sapkın kavminden kendilerini ayırdığını, geride kalanlar arasındaki eşi hariç onu ve ailesinin tümünü kurtardığını ifade etmektedir.

ı. Hz. Lût’un Elçilerden Oluşu

وَاِنَّ لُوطًا لَمِنَ الْمُرْسَل۪ينَ “Şüphesiz ki Lut da elçilerdendi.”

Âyetteki وَاِنَّ لُوطًا ve inne lûtan kelimesi “muhakkak ki Lût da”; لَمِنَ الْمُرْسَل۪ينَ lemine’l-murselîne ifadesi ise “peygamberlerden, rasullerden (idi)” demektir.

Burada Hz. Lût’un ve beraberindeki müminlerin kurtarıldığı, eşi dâhil diğerlerinin ise helak edildiği gündeme getirilmektedir.

Yüce Allah bir önceki âyet grubunda Hz. İlyas için kullandığı ifadeyi Hz. Lût için de kullanmakta ve Hz. Lût’un da diğerleri gibi peygamberlerden, rasüllerden birisi olduğunu beyan etmektedir. Hz. Lût’un kıssası hakkında genel bilgileri Şu‘arâ’ 26/160/175’ta verdiğimiz için burada detaya girmeyecek, sadece bu sûrede dile getirilen hususlara değinmekle yetineceğiz.

ıı. Onun ve Müminlerin Kurtarılması

اِذْ نَجَّيْنَاهُ وَاَهْلَهُٓ اَجْمَع۪ينَ اِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِر۪ينَ “Hani biz geride kalanlar arasındaki yaşlı (eşi) hariç, onu ve bütün ailesini kurtarmıştık.”

Buradaki اِذْ نَجَّيْنَاهُ iz necceynâhu ifadesi “hani, bir zamanlar onu da kurtarmıştık”; وَاَهْلَهُٓ ve ehlehû tamlaması “ve onun (inanç) ailesini de”;اَجْمَع۪ين ecma‘îne kelimesi “hepsini”; اِلَّا عَجُوزًا illâ ‘acûzen istisnası “bir kocakarı hariç”; فِي الْغَابِر۪ينَfi’l-ğâbirîne kelimesi “(o kadın) azapta kalanlar arasında(ydı)” demektir.

Burada Hz. Lût’un ve onunla birlikte iman edenlerin kurtarıldığı, eşinin ise geride kaldığı beyan edilmektedir.

Yüce Allah bu bağlamda geçmese de konuyla ilgili Şu‘arâ’ 26/169’ta yer aldığı üzere Hz. Lût’un “Ey Rabbim! Onların yaptıkları işin (sonucundan) beni ve (inanç) ailemi kurtar, (diye dua etmişti)” şeklindeki duasını kabul ederek onları kurtarmıştır. Kur’ân’da kıssası anlatılan peygamberlerin kavimlerinin helaki konusunda peygamberlerin ve inanç ailelerinin kurtarılmasından maksat onların helakin içine düşüp de oradan kurtarılması değil, helak alanına girmeden oradan uzaklaştırılmalarıdır.

Bu iki âyetin bir benzeri Şu‘arâ’ 26/170-171’de geçmektedir. Yüce Allah tıpkı Hz. Nûh(1) için dile getirdiği gibi, Hz. Lût için de ehlehû “ailesini” ifadesini kullanmaktadır. Elbette buradaki maksat onun biyolojik ailesi değildir. İnananlar içerisinde bulunan aile fertleri dahil, maksat Hz. Lût’a iman edip ona tâbi olan bütün “inanç ailesi”dir.

Kamer 54/34’te de “kurtarılanlar” için ehlehû tamlamasının yerine aynı manayı içerecek şekilde âle lûtın “Lût’un ailesi” tamlaması kullanılmaktadır. Demek ki ilâhi bilgilere iman edip güvenenler bunun ödülünü hem dünyada hem de âhirette almış olacaklardır.

Âyette yer alan istisna cümlesinde geçmekte olan عَجُوز ‘acûz kelimesinin konuyla ilgili diğer âyetlerdeki(2) kullanımlardan hareketle Hz. Lût’un eşi olduğu anlaşılmaktadır. Zira Şu‘arâ’ 26/171’de de yorumunu yapmakta olduğumuz âyetteki gibi ‘acûz kelimesi kullanılmaktadır. Buna karşılık konuyla ilgili olarak A‘râf 7/83, Hûd 11/81, Hıcr 15/60, Neml 27/57 ve ‘Ankebût 29/32-33’te imraeh “hanımı” kelimesi kullanılmıştır. Bu hanım Hz. Lût’un eşiydi ve Tahrîm 66/10’da beyan edildiği gibi kavmiyle birlikte hareket edip peygamber olan kocasına hıyanet etmişti.

Çeşitli âyetlerde(3) zikredilen الْغَابِر۪ين el-ğâbirîne kelimesi “toprak” anlamındaki ğubâr ile aynı köktendir ve helak edilenlerin toz toprak haline getirilmiş olduğunun bir işaretidir. Dahası, bu kelimenin “geride helakte kalanlar” şeklinde bir anlamı da vardır ki(4) bu anlam da yaşanan vakaya uygundur. Ayrıca عَجُوز ‘acûz kelimesi kadın veya erkek olsun “yaşlı” manasına gelmektedir. Bu kadın, peygamber olan eşi Hz. Lût’u değil, sapkın kavmini tercih etmiş, dolayısıyla da helak edilenler arasında kalmıştı.

Demek ki bir insan Hz. Nûh gibi bir peygamberin oğlu, Hz. İbrâhim gibi bir peygamberin babası, Hz. Nûh veya Hz. Lût gibi peygamberlerin hanımı Hz. Âsiye gibi bir hanımın eşi bile olsa, eğer inanmamışsa peygamber baba, peygamber oğul veya peygamber eş ona fayda sağlayamamakta, hem dünyadaki helakten kurtaramamakta, hem de mahşerdeki azaptan geri alamamaktadır.

Sorumluluklar şahsidir; çünkü kişi yaptığıyla karşılacak, ona göre hesaba çekilecektir; zira peygamber yakını olmak sonucu değiştiremeyecektir. Hz. Peygamber’in yakınlarına, bunlar arasında da kızı Hz. Fatma’ya söylediği “Allah’tan gelecek hiçbir şeyi (azabı) sizden gideremem”(5) mealindeki hadisindeki maksadı da buydu.

b) Hz. Lût’un Kıssası -II-

Yüce Allah sûrenin 136-138. âyetlerinde Hz. Lût’un kavmini helaki hak ettikleri için perişan ettiğini beyan etmekte, sonrasında “(Ey insanlar!) Siz sabahleyin ve geceleyin onlara uğruyorsunuz. Hâlâ akletmez misiniz?” ifadesine yer vermektedir.

ı. Kavminin Helak Edilmesi

ثُمَّ دَمَّرْنَا الْاٰخَر۪ينَ “Ardından diğerlerini helak etmiştik.”

Âyetteki ثُمَّ sümme edatı “sonra”; دَمَّرْنَا demmernâ fiili “helâk etmiştik, yerle bir etmiştik”; الْاٰخَر۪ينَ el-âharine kelimesi ise “diğerlerini” demektir.

Burada Hz. Lût’un sapkın kavminin feci akıbetine dair kısa bilgi gündeme getirilmektedir.

Şu‘arâ’ 26/172’de geçmekte olan bu ifadede yer alan دَمَّرْنَا demmernâ fiili “helak etmek”, “kırıp geçirmek”, “yerle bir etmek” gibi anlamlara gelmektedir. Yüce Allah Hz. Lût’un ahlâksız olan kavmini helak etmiştir. Burada ve benzer âyetlerde zikredilen دَمَّرْنَا demmernâ ve aynı kökten kelimeler(6) çeşitli kalıplarda olsalar da “yerle bir etmek”, “kökünü kazımak”, “kökten yok etmek”, “yıkıp başına geçirmek” gibi anlamlar içermekte, çeşitli azgın kavimlerin akıbeti için kullanılmaktadır.

Yorumunu yapmakta olduğumuz âyet grubunda Hz. Lût’un kavminin nasıl helak edildiği konusunda detay verilmemektedir. Ancak bu konu kıssanın yer aldığı diğer âyetlerde açıklanmıştır.

Bu bağlamda Şu‘arâ’ 26/173’te de ele aldığımız üzere şöyle buyrulmaktadır: “Üzerlerine büyük bir bela yağmuru indirmiştik. Uyarılanların (yola gelmeyenlerin) bela yağmuru ne de kötü (olmuştu)!” Burada sözü edilen yağmurun bir “bela yağmuru”(7) olduğu anlaşılmakta, “üzerlerine gökten hedefi belirlenip taşlaşmış balçıklar yağdırıldığı”(8) diğer âyetlerde beyan edilmektedir.

Bu konu Kamer 54/34’te de yer almaktadır. Orada geçen حَاصِب hâsıb kelimesi “bela fırtınası, azap kasırgası, taş yağdıran bir kasırga, taş fırtınası” gibi anlamlar vermektedir. اَرْسَلْنَا arselnâ fiili de عَلَي ‘alâ edatıyla kullanıldığı için, Zâriyât 51/33’te olduğu gibi, bu taş fırtınasının yukarıdan aşağıya doğru gerçekleştiği anlaşılmaktadır.

Zaten A‘râf 7/84, Hûd 11/82, Şu‘arâ’ 26/173, Neml 27/58’te bu azap taşlarının yukarıdan yağdırıldığı, ‘Ankebût 29/34’te ise gökten geldiği açıkça ifade edilmektedir. Bütün bu ifadelerden anlaşılan odur ki Hz. Lût’un ahlaksız kavmi yerle bir edilerek cezalandırılmışlardır.

ıı. Helâklerinden İbret Alınmaması

وَاِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِمْ مُصْبِح۪ينَ وَبِالَّيْلِ اَفَلَا تَعْقِلُونَ “Siz sabah ve gece onlara (şehirlerine) uğruyorsunuz. Akıl etmiyor musunuz?”

Buradaki وَاِنَّكُمْ ve inneküm ifadesi “muhakkak ki siz”;لَتَمُرُّونَ le temurrûne fiili “elbette uğramaktasınız, gitmektesiniz”; عَلَيْهِمْ ‘aleyhim ifadesi “onlara”; مُصْبِح۪ين musbihîne kelimesi “sabahleyin”; وَبِالَّيْلِ ve bi’l-leyli sözcüğü “ve geceleyin de”; اَفَلَا تَعْقِلُونَ efelâ ta‘kılûne sorusu ise “aklınızı kullanmaz mısınız” demektir.

Burada azgınlıkları nedeniyle helak edilenlerin geride bıraktıkları yurtlarının perişan hallerinden ibret alınmaması gündeme getirilmektedir..

1.وَاِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِمْ مُصْبِح۪ينَ وَبِالَّيْلِ “Siz sabah ve gece onlara (şehirlerine) uğruyorsunuz.” Yüce Allah öncelikle vahyin ilk mutapları olan Mekkeli müşriklere, sonrasında bütün insanlığa hitap etmekte, azgınlığı sonucunda helak edilenlerin yurtlarından sabah-akşam geçip gitmekte olduklarını kendilerine hatırlatmaktadır.

Burada geçen تَمُرُّونَ temurrûne fiili “bedensel ve fiziksel anlamda bir yere gitmek, oraya uğramak” manasına gelmektedir. Nitekim aynı konunun işlendiği Furkân 25/40’ta da “gitmek, uğramak” manasına gelen şekilde etevv fiili tercih edilmiştir.

Ayrıca لَتَمُرُّونَ letemurrûne fiilinin başındaki lâm/le edatı ve cümlenin inne edatıyla isim cümlesi şeklinde getirilmesi de onların yurtlarına gidip geldikleri bilgisini güçlendirmektedir. Benzer şekilde Furkân 25/40’ta yer alan cümlenin başındaki وَلَقَدْ ve lekad ifadesi, Mekkelilerin oraya mutlak surette uğradıklarını göstermektedir. Lut Gölü civarı Mekkelilerin kuzeye doğru gidip geldikleri ticaret yolunun üzerinde veya yakınındaydı. Dolayısıyla bu yolu kullanan herkesin helak edilen o beldeyi bizzat gördüğü anlaşılmaktadır.

Lût kavminin yurtlarının ibret olsun diye görülmesi bağlamında Furkân 25/40’ta da açıkladığımız üzere şu bilgiler yer almaktadır: “(Ey Peygamber! Mekkeli putperestler), belâ yağmuruna tutulmuş olan o şehre (Sodom’a) mutlak surette uğramışlardır. Peki, orayı (orada olup biteni) hiç mi görmediler (düşünmediler)? Hayır, (hayır), onlar dirilmeyi ummuyorlar (ona inanmıyorlar).” Burada sözü edilen şehrin Hz. Lût’un kavminin helak edildiği Lut Gölü (Ölü Deniz) civarındaki Sodom ve beraberinde helak edilen Gomore olduğu bilinmektedir.(9)

Burada dile getirilen husus, helak edilen o şehirle ilgili haberlerin Mekkelilere ulaşması da olabilir. Bu durumda “gelip uğramak” manasına gelen اَتَوْا etevv fiili, “(haberin) gelmesi, haberdar olmaları, duymaları” şeklinde yorumlanmış olur. Âyetin mesajını evrensele taşıdığımızda burada kast edilen mananın, bu ve benzer haberleri duyan herkesle ilgili olduğunu söylemeliyiz.

Bu haberi duyan bütün muhatapların ondan ibret almaları gerektiği hatırlatılıyor demektir. İkinci görüş daha kapsayıcı ve daha güçlü bir ihtimal gibi görünse de, asıl mesajın müşriklerle ilgili olduğunu belirtmeliyiz. Öncelikli mesaj Mekkelilerle, kapsayıcı mesaj ise herkesle ilgilidir.

2. اَفَلَا تَعْقِلُونَ “Akıl etmiyor musunuz?” Yüce Allah Hz. Lût’un kıssasından herkesin ibret almasını, aklını kullanıp hayata dair sonuçlar çıkarmasını istemektedir.

Yüce Allah bunca bilgilendirmenin ardından muhatapların aklını kullanmasını istemekte, ancak ifadeyi soru kalıbında getirmektedir. Bu konuda Kur’ân’da çeşitli örnek kullanımların(10) bulunduğunu belirtmekle yetinelim.

Âyetin sonundaki اَفَلَا تَعْقِلُونَ “Akletmez misiniz?” ifadesi “Neden aklınızı çalıştırmıyorsunuz?” “Aklınızı çalıştırsanıza” gibi bir anlam vermektedir. Aklını çalıştırmayanlara Yüce Allah’ın pislik yağdıracağının yer aldığı Yûnus 10/100’la birlikte düşünüldüğünde, insanların neden bu kadar duyarsız davrandığı anlaşılmaktadır. Aklını kullanmayanların yapmayacağı hata, düşmeyeceği tuzak ve çukur olmaz. Bu nedenle, vahyin çağrısı “akıllı olmak”tır; “aklını doğru kullanmak”tır; yoksa “akılcı olmak” değildir.

Furkân 25/40’ta yer alan “Peki, orayı (orada olup biteni) hiç mi görmediler (düşünmediler)?” cümlesi gereği, müşriklerin orada olup biteni niçin düşünmedikleri, bundan neden ibret almadıkları kınayıcı bir ifade olarak soru cümlesi şeklinde dile getirilmektedir. Bu cümle, Kur’ân’da “öncekilerin yaşadığı yerleri gidip görmediler mi?”, “gitsin görsünler”,(11) “bütün bunlarda bir ibret vardır”,(12) “onların kıssalarında nice ibretler vardır”(13) vs. şeklindeki ifadelerle aynı mesajı vermektedir.

“Hakikâti yalanlayanların âkıbeti nasıl olmuş diye yeryüzünde gezip dolaşmadılar mı?”(14) meâlindeki ayetler ile yorumunu yapmakta olduğumuz ayet, esasında aynı mesajı içermektedir. Maksat öncekilerin âkıbetinden ibret alınmasını sağlamak ve onların düştüğü yanlışa düşülmemesi için insanlığa uyarıda bulunmaktır.

Burada gezip dolaşmaları istenenler ilk etapta elbette Mekkeli müşriklerdir. Çünkü onlar da önceki kavimler gibi peygamberi yalanlamış, tebliğ ettiği kitapla alay etmişlerdi. Ancak ilk muhataplar onlar olsa da mesajın evrensel olduğunu mutlak surette belirtmemiz gerekmektedir.

Hz. Lût’un kavmi gibi “sınır tanımayanların akıbeti sınır tanımayan bir felaketle” şekillenecek ve benzer yanlışlıkları yapanlar benzer cezalarla helak edileceklerdir. Yüce Allah kıssa anlatımındaki amacını “müminlerin veya sağduyu sahibi insanların dersler ve ibretler alması” şeklinde belirlediği için,(15) kıssaları güne ve hayatımıza getirmek ve verilmek istenen ders doğrultusunda hareket etmek zorundayız. Aksi takdirde, kıssalar birer hikaye olmaktan öte geçmezler ki bu da Kur’ân’ın kıssa anlatımındaki hikmetine aykırıdır.

Dipnotlar

• 1 - Sâffât 37/76.
  • Sâffât 37/76
• 2 - Hûd 11/72; Şu‘arâ’ 26/171; Zâriyât 51/29.
  • Hûd 11/72 Şu‘arâ 26/171 Zâriyât 51/29
• 3 - A‘râf 7/83; Hıcr 15/60; Şu‘arâ’ 26/171; Neml 27/57; ‘Ankebût 29/32, 33; Sâffât 37/135. 4 - Semerkandî, age., II, 590; Taberî, age., XIX, 106; XXIII, 97; Zemahşerî, age., III, 321.
  • A‘râf 7/83 Hicr 15/60 Şu‘arâ 26/171 Neml 27/57 ‘Ankebût 29/32 ‘Ankebût 29/33 Sâffât 37/135
• 5 - Buhârî, Vesâyâ, 11; Menâkıb, 14; Tefsîru Sûre-i Şu‘arâ’, 2; Müslim, İmân, 348-355.
• 6 - A‘râf 7/137; İsrâ’ 17/16; Furkân 25/36; Şu‘arâ’ 26/172; Neml 27/51; Sâffât 37/136; Ahkâf 46/25; Muhammed 47/10.
  • A‘râf 7/137 İsrâ 17/16 Furkân 25/36 Şu‘arâ 26/172 Neml 27/51 Sâffât 37/136 Ahkâf 46/25 Muhammed 47/10
• 7 - A‘râf 7/84; Neml 27/58; Kamer 54/34. 8 - Hûd 11/82-83; ‘Ankebût 29/34; Zâriyât 51/33-34.
  • A‘râf 7/84 Neml 27/58 Kamer 54/34 Hûd 11/83 ‘Ankebût 29/34 Zâriyât 51/34
• 9 - Semerkandî, age., II, 564; Taberî, age., XIX, 16; Zemahşerî, age., III, 273; Râzî, age., XXIV, 84.
• 10 - Bakara 2/44, 76; Âl-i İmrân 3/65; En‘âm 6/32; Arâf 7/163; Yûnus 10/16; Hûd 11/51; Yûsuf 12/109; Enbiyâ’ 21/10, 67; Mü’minûn 23/80; Kasas 28/60; Sâffât 37/138.
  • Bakara 2/44 Bakara 2/76 Âl-i İmrân 3/65 En‘âm 6/32 A‘râf 7/163 Yûnus 10/16 Hûd 11/51 Yûsuf 12/109 Enbiyâ 21/10 Enbiyâ 21/67 Mü'minûn 23/80 Kasas 28/60 Sâffât 37/138
• 11 - Âl-i İmrân 3/137; En‘âm 6/11; Nahl 16/36; Yûsuf 12/109; Hacc 22/46; Neml 27/69; Rûm 30/9, 42; Fâtır 35/44; Mü’min 40/21, 82; Muhammed 47/10. 12 - Şu‘arâ’ 26/8, 67, 103, 121, 139, 158, 174, 190. 13 - Hûd 11/120; Yûsuf 12/111; Kâf 50/37; Nâzi‘ât 79/26. 14 - Âl-i İmrân 3/137; En‘âm 6/11; Nahl 16/36; Yûsuf 12/109; Hacc 22/46; Neml 27/69; Rûm 30/9, 42; Fâtır 35/44; Mü’min 40/21, 82; Muhammed 47/10.
  • Âl-i İmrân 3/137 En‘âm 6/11 Nahl 16/36 Yûsuf 12/109 Hacc 22/46 Neml 27/69 Rûm 30/9 Rûm 30/42 Fâtır 35/44 Mü'min 40/21 Mü'min 40/82 Muhammed 47/10 Şu‘arâ 26/8 Şu‘arâ 26/67 Şu‘arâ 26/103 Şu‘arâ 26/121 Şu‘arâ 26/139 Şu‘arâ 26/158 Şu‘arâ 26/174 Şu‘arâ 26/190 Hûd 11/120 Yûsuf 12/111 Kâf 50/37 Nâzi‘ât 79/26 Âl-i İmrân 3/137 En‘âm 6/11 Nahl 16/36 Yûsuf 12/109 Hacc 22/46 Neml 27/69 Rûm 30/9 Rûm 30/42 Fâtır 35/44 Mü'min 40/21 Mü'min 40/82 Muhammed 47/10
• 15 - A‘râf 7/176; Hûd 11/120; Yûsuf 12/111; Kâf 50/37; Hâkka 69/12; Nâzi‘ât 79/26.
  • A‘râf 7/176 Hûd 11/120 Yûsuf 12/111 Kâf 50/37 Hâkka 69/12 Nâzi‘ât 79/26